मेरे बचपन ने आज आखिर पलट के सवाल पूछ ही लिया
क्या पाया ऐसा तूने जो मुझे ठीक से अलविदा भी न कह पाया
चंद सिक्खे थे जेब में , खनक उनकी महसूस करता था
अब जेब नोटों से भरी है , लेकिन खनक को तूने खो दिया
गर लगे कभी लोट कर आना है, गुजरा हुआ बचपन फिर से ढूंढना है
तो मैं उसी मोड पे आज भी खड़ा हूँ , तेरे सपनो के कब्र पर मैं आज हर रोज़ फूल चढ़ाता हूँ
Onkar
-------------------------------------------------
आपकी नजरसे बस कुछ लेहरे होंगी
मेरे लिए तो आज भी वो एक समुन्दर है
आपकी नजरसे बस हादसा होगा ..
मेरे लिए आजभी वो एक तूफ़ान है ....
-------------------------------------------------
कई अरसे हुए हमे खुदसे बात किये ।
जब वक्त आया तो पाया अल्फ़ाज़ रूठ गए ।
-------------------------------------------------
उन जख्मों को हमने अब मरहम लगाना छोड़ दिया है ..
जिस रस्ते पे कभी हम थे मिले , उसपे आना जाना छोड़ दिया है ..
-------------------------------------------------
न जाने कैसे , लेकिन अब दूरिया कुछ बढ़सी गई है ..
बात को शुरू कोन करे इसी बात पे बात अड़ी है ..
-------------------------------------------------
इतनी भी जिद मत कर ये ज़िन्दगी , की हमें आपसे नफरत हो जाये
जो अगर नम होंगी आँखे हमारी , कही तुम्हारी हसरत ही न ख़त्म हो जाये
-------------------------------------------------
सच तो हम दोनों के पास था , फर्क बस इतना था...
तुम्हारे सच को जबान थी , और मेरा खामोश था...
-------------------------------------------------
इक आग थी उसकी आँखों में अभी ,
जो कभी दिल में हुआ करती थी
बस कुछ सांसे बचा ली थी खुदके लिए अभी ,
जो कभी किसी और के पास हुआ करती थी
रीश्तो कि सीलवटो को मैने युन हि मिटते देखा है
हां साहब मैने परिवार को तुटते हुए देखा है
कुछ सपनो को बिखरते हुए देखा है ।
कुछ अपनो को रुठते हुए देखा है ।
हां साहब मैने परिवार तुटते हुए देखा है ।
कुछ बडे ख्वाब तो नाही थे , एक छत चार दिवारी ।
और कूछ बातें प्यारी ।
लेकिन अब मैने और कूछ दिवारो को उभरते हुए देखा है ।
हां साहब मैने परिवार को तुटते हुए देखा है ।
बच्चे थे तो सब अच्छा था , घर भी तब कुछ अपनासा था !
बस छुटते बचपन और तुटते घर को , रोक न पायां था !
वक्त कि दोर को मैने बस फिसलते मेहसूस किया है !
हां साहब मैने परिवार तुटते हुए देखा है ।
जिंदगी के किसी पढाव पे ,जब देखूनगा मै पिछे मुडके,
कूछ पल जरूर याद आयेंगे !
कभी कभी हम बोल न पाये, तो कई बार हम सून नही पाये !
डुबते सुरज को भी हमने नमन करना सिखा है
हां साहब मैने परिवार तुटते हुए देखा है .. मैने तुटते हुए देखा है ।
एक चौकोन त्याला चार कोन
चारी बाजू समान , मग मोठा कोण अन छोटा कोण ?
एक कोन रुसतो ,आता चौकोन सोडायचा म्हणतो
बाकी कोन बिथरतात , ओशाळून त्रिकोण होऊन बसतात
आता बाजू समान ठेवायला कसरत करावी लागणार
ताठ बाण्याचा प्रत्येक कोन , आता काही अंशी वाकणार
चौकोनांचा त्रिकोण झाला, आता सूत्र बदलणार
आता उंची आली पाया आला ,आधी फक्त बाजूंचा गुणकार
भूमितीने मध्ये आकृत्या पलीकडे बरच काही शिकवलं
उगाच नाही त्रिकोणाला सगळ्यात मजबूत बनवलं
ओंकार
तुला सोडून जरा लवकर इकडे आलोय, जमल तर मला माफ कर
तुझा माझा स्वप्नांचं छोटस एक घर कर
त्यांना भिंती दे, मायेचा एक छप्पर कर
ऐकवतील कधी ते तुला माझेच कंपित स्वर
पण ऐक , अशावेळीही जमल तर मला माफ कर
गोड आठवणी ताज्या कर
त्यालाही असेल थोडी दुःखाची थोडी जर
क्षण दोघांचेच करतील तुझ कातर
पण ऐक , अशावेळीही जमल तर मला माफ कर
उठ आता डोळे तेवढे कोरडे कर
जमेल तशी, थोडी का होईना गम्मत कर
तुला हसरं बघून मी पण आता हसेन वर
पण ऐक , अशावेळीही जमल तर मला माफ कर
पिल्लं आहेत आपली, त्यांना खूप मोठं कर
उडुदे उंच त्यांना, उरात त्यांचा जिद्द भर
मायेनं तुझा, आभाळ त्यांना ठेंगणं कर
पण ऐक , अशावेळीही जमल तर मला माफ कर
ती कधी कधी त्याला लाडात विचारायची
आलीच वेळ तर काय करशील माझासाठी
तो हि तिला हलकेच बोलायचं , “चंद्र तारे आता झाले जुने
तू आलीस आणि सर्वाथाने आयुष्याचे झाले सोने”
गोड बोलून तोही वेळ मारून न्यायाचा,आणि ती हि सुखवायची
तिचा मनातली प्रत्येक गोष्ट जणू त्याला डोळ्यांनी दिसायची
त्याचा साठी ती जणू काही oxygen होती
जरा दूर गेली कि श्वासांना हि आठवण व्हायची
इतक्या दिवसांचा प्रवास त्याचा डोळ्यापुढून सर्रकन जात होता
एक एक क्षण पकडून ठेवायला हि आता खर तर उसंत नव्हता
लाखोंचा गर्दीत आता त्याला एकटा असल्याचा सतत भास
ती मात्र त्याचा साठी लढवत होती, आयुष्याचा प्रत्येक श्वास
आता वेळ आली होती आणि त्याला तिला सांगायचं होत
सगळं करून पाहिलं , तरीही काहीतरी राहून गेल्याची खंत
सौदा कसा करावा श्वासांसाठी , तीच तर त्याचा सर्वस्व होती
आज त्याचा oxygenला सगळयात जास्त गरज oxygenचीच होती
-ओंकार
पुढचा दारात आजही तो पिंपळ, तसाच उभा असेल कदाचित
खोड वठलं असेल, पण मूळ अजूनही हि घट्ट असावीत
काही पान गळाली , काहींची जाळी झाली
काही वाऱ्यावर उडाली , थोडी थोडकेच पिंपळाला राहिली
पिंपळ आता वाट पाहताय ,
कुणी घरटं नाही बांधलं तरी चालेल त्याला आता वाटतंय
कुणी एखाद पाखरू क्षणभर विसावेल,
फळ नाही फुल नाही पण सावली घेऊन तरी एखाद पाखरू सुखावेल..
मातीत रुजलेल्या पिंपळाला आता ओढ लागली मातीची
वाढण्याची मर्यादा संपली, आता बेडी फक्त नव्या पालवीची
ओंकार
जेंव्हा जेंव्हा घरामध्ये येईल एखादी सून
तेंव्हा तेंव्हा सुरु होईल न संपणारी भून भून
भून भून कॅन नॉट बी क्रिएटेड , अँड कॅन नॉट बी डिस्ट्रोइड
फक्त ह्या दिवसा मधून त्या दिवसा मध्ये होते ट्रांसफरड
भून भून व्हायला नाही लागत काहीही कारण
लग्न केलाय, पण वाटत असा कि जन्म बायको जवळ तारण
इतकी बायकोची भून भून कि ती वाटते मधमाशी
अपॆक्षा मधाची पण भीती जास्त डंखाची
न पिता जहर कुणी होत नाही महादेव
आणि भून भून न ऐकेल तो कसला पतीदेव
हि भून भून न संपणारी आहे, तिला नाही अंत
लग्न न करणारे उगाच नाहीत होत पंतप्रधान आणि संत
- ओंकार
तिचा आठवणींनी पण आता लपंडाव खेळायाचा ठरवलंय
दहा वीस व्हायचा आधीच लपायचा ठरवलंय
एकांतात रमलेल्या तिचा नि माझा गप्पा
कितीहि शोधलं तरी देऊन जातात धप्पा
बराच काळ गेला काही आठवणी तर नाहीच सापडल्या
लपणायची जागा माहितीची पण पावलांना अवसान नव्हतं जायला
शोधण्याचा प्रयत्न कि हरवण्यातली गम्मत
खेळा पेक्षा खेळाडूला अनन्य किंमत
ओंकार
उगाच नाही सरला , प्याला तो जहराचा
सराव कि मज होता, विषहारी डंखाचा
झेलाया वादळे अनेक , मी शीड होऊनि झिजलो
लाहारावे म्हणालो मनाशी तर दिशा हरवून बसलो
कवटाळून धरली उराशी, वादळे त्या एका गलबतासाठी
काठावर पोहचलो जेंव्हा, लगबग होती शीड बदलण्यासाठी
अशी चढावी झिंग अन क्षणिक का होईना यावा माज..
चिंता नको उद्याची ना फिकीर कालची , सोबतीला फक्त आज
एकांत हि मग या वेळी हवा हवासा वाटावा
स्वतःचा च का होईना मग त्या क्षणी हेवा वाटावा
क्षण हि त्यावेळी होतील आतुर
निसटून जाण्या होतील फितूर
त्यांनाही दाखवावे लालच हसण्याचे
आमिष द्यावे क्षण भर विश्रांतीचे
स्वप्नांना तर सांगावे ठासून
लेकाहो कितीही पळा दाखवेन तुमा गाठून
हसण्याचा मग वाहतील पाट
मरगळ हि पाहून होईल चाट
अशी चढावी झिंग अन क्षणिक का होईना यावा माज...
Onkar
