एक चौकोन त्याला चार कोन
चारी बाजू समान , मग मोठा कोण अन छोटा कोण ?
एक कोन रुसतो ,आता चौकोन सोडायचा म्हणतो
बाकी कोन बिथरतात , ओशाळून त्रिकोण होऊन बसतात
आता बाजू समान ठेवायला कसरत करावी लागणार
ताठ बाण्याचा प्रत्येक कोन , आता काही अंशी वाकणार
चौकोनांचा त्रिकोण झाला, आता सूत्र बदलणार
आता उंची आली पाया आला ,आधी फक्त बाजूंचा गुणकार
भूमितीने मध्ये आकृत्या पलीकडे बरच काही शिकवलं
उगाच नाही त्रिकोणाला सगळ्यात मजबूत बनवलं
ओंकार
तुला सोडून जरा लवकर इकडे आलोय, जमल तर मला माफ कर
तुझा माझा स्वप्नांचं छोटस एक घर कर
त्यांना भिंती दे, मायेचा एक छप्पर कर
ऐकवतील कधी ते तुला माझेच कंपित स्वर
पण ऐक , अशावेळीही जमल तर मला माफ कर
गोड आठवणी ताज्या कर
त्यालाही असेल थोडी दुःखाची थोडी जर
क्षण दोघांचेच करतील तुझ कातर
पण ऐक , अशावेळीही जमल तर मला माफ कर
उठ आता डोळे तेवढे कोरडे कर
जमेल तशी, थोडी का होईना गम्मत कर
तुला हसरं बघून मी पण आता हसेन वर
पण ऐक , अशावेळीही जमल तर मला माफ कर
पिल्लं आहेत आपली, त्यांना खूप मोठं कर
उडुदे उंच त्यांना, उरात त्यांचा जिद्द भर
मायेनं तुझा, आभाळ त्यांना ठेंगणं कर
पण ऐक , अशावेळीही जमल तर मला माफ कर
ती कधी कधी त्याला लाडात विचारायची
आलीच वेळ तर काय करशील माझासाठी
तो हि तिला हलकेच बोलायचं , “चंद्र तारे आता झाले जुने
तू आलीस आणि सर्वाथाने आयुष्याचे झाले सोने”
गोड बोलून तोही वेळ मारून न्यायाचा,आणि ती हि सुखवायची
तिचा मनातली प्रत्येक गोष्ट जणू त्याला डोळ्यांनी दिसायची
त्याचा साठी ती जणू काही oxygen होती
जरा दूर गेली कि श्वासांना हि आठवण व्हायची
इतक्या दिवसांचा प्रवास त्याचा डोळ्यापुढून सर्रकन जात होता
एक एक क्षण पकडून ठेवायला हि आता खर तर उसंत नव्हता
लाखोंचा गर्दीत आता त्याला एकटा असल्याचा सतत भास
ती मात्र त्याचा साठी लढवत होती, आयुष्याचा प्रत्येक श्वास
आता वेळ आली होती आणि त्याला तिला सांगायचं होत
सगळं करून पाहिलं , तरीही काहीतरी राहून गेल्याची खंत
सौदा कसा करावा श्वासांसाठी , तीच तर त्याचा सर्वस्व होती
आज त्याचा oxygenला सगळयात जास्त गरज oxygenचीच होती
-ओंकार
पुढचा दारात आजही तो पिंपळ, तसाच उभा असेल कदाचित
खोड वठलं असेल, पण मूळ अजूनही हि घट्ट असावीत
काही पान गळाली , काहींची जाळी झाली
काही वाऱ्यावर उडाली , थोडी थोडकेच पिंपळाला राहिली
पिंपळ आता वाट पाहताय ,
कुणी घरटं नाही बांधलं तरी चालेल त्याला आता वाटतंय
कुणी एखाद पाखरू क्षणभर विसावेल,
फळ नाही फुल नाही पण सावली घेऊन तरी एखाद पाखरू सुखावेल..
मातीत रुजलेल्या पिंपळाला आता ओढ लागली मातीची
वाढण्याची मर्यादा संपली, आता बेडी फक्त नव्या पालवीची
ओंकार
