ते माझेच होते...

आज एक पांढरपेशी हॉटेल मध्ये एका so called educated मुलाचा आणि बापाचा भांडण चार चौघात पाहिलं. कोण बरोबर कोण चूक याचा निवाडा न करता पुढचा काही ओळी त्या दुर्दैवी ,थकलेल्या आणि कदाचित कुठेतरी चुकलेल्या बापाचा नजरेतून...
____________

झिजले यत्नानी कधीकाळी , ते उंबरे माझेच होते.
क्षण हसरे सोडून धावणारे, ते पायही माझेच होते.

ओलांडले नाही ओठांचे कुंपण ज्यांनी, ते शब्दहि माझेच होते.
दुरावले कधी न परताया , ते क्षण सुखाचे माझेच होते.

पाट वेळीच फिरवली ज्यांनी, ते आप्त हि माझेच होते.
उसळले तेंव्हाही नाही, ते रक्त हि माझेच होते.

पाश सुटले बांध तुटले , जे बांधले मी माझेच होते...
अन कट्यार घुसली जी काळजात, त्यावर ठसे हि माझेच होते....

-ओंकार

शुभ्र एक चांदणी..

कैफात चांदण्यांचा , ती लक्ख एकाकी 
स्वयं प्रकाशी तरीही , शोधिसी उगा किरणांसी 

कुणी पाहिले सप्तर्षी , कुणी पाहिला ध्रुव तारा
एकटीच हंसूनि ती, हा खेळ पाही सारा 

दिवा स्वप्नात ती नेहमी , कवटाळून ठेवी उराशी टुमदार एक निमबोणी..  
वाडा होताच तो चिरेबंदी , लुप्त जाहली त्यात शुभ्र एक चांदणी..  

कित्येक....

कित्येक पापण्यांना भार झालेत आसवांचे 

कित्येक सावल्यानं वेध लागले उन्हाचे 

कित्येक पावलांनी कापली मैले अनेक 

कित्येक ओठानी मौनात मानले सुख 

कित्येक शब्दांना फक्त लेखणीचा सहारा 

कित्येक मनांना फक्त आठवणींचा पहारा 

ससा आणि कासव..नव्यानं

 ससा आणि कासवाने आता पुन्हा धावायचा ठरवलंय.. 

पण थांबण्यात काय आज आहे हे सश्याला नव्याने गवसलय.. 

की कशासाठी पळतो आहे याची उत्तरे ससा आता शोधू पाहतोय 

शर्यत जिंकण्यापेक्षा महत्वाचा तो पुन्हा धावतोय 

थोडा थांबला ससा म्हणून हरला असेल कदाचित 

पण गोड़ गाजर अन सुखाच्या झोपेची किंमत कासवाला नाही कळणार किंचित 

शेवटी काय पळणे महत्वाचे , अगदी शर्यत संपेपर्यंत पळायचा ...  

पण 

ससा आता पुन्हा थोडासा थांबणार , गाजर खाऊन पुन्हा एकदा झोपणार 

शर्यत तर पाचवीलाच पुजली आहे त्याचा , पण अशी सुखाची झोप पुन्हा पुन्हा नाही मिळणार.. 

मलई

 तुम्ही हि कधी खाल्ली असले तिच्याचबरोबर , शहाळं मधली मलाई... 

थोडीच स्वतःला आणि थोडीशी जास्त तिलाही.. 

प्रेमाचे ते क्षण अगदी मलाई सारखेच नाजूक आणि मऊसर असतात 

कितीही धरून ठेवले तरी अलगद हातून निसटू पाहतात 

त्या वेळी वाटत शहाळंचा समुद्र व्हावा.. 

त्याच्यातल्या गोड पाण्याला आणि तिच्या जवळ असण्याला कधी अंत नसावा.. 

शहाळं मधली मलाई... 

थोडीच स्वतःला आणि थोडीशी जास्त तिलाही.. 

- ओंकार 

पाऊस आणि आठवण

 पुन्हा पाऊस येणार आणि पुन्हा आठवण हि येणार . 

प्रत्येक थेंबा गणिक ,आठवण दाट आणि आभाळ निरभ्र होणार. 

पाऊस काय तीन मास थांबेल, जाईल अन पुन्हा येईल 

पण मना मध्ये खोल रुतून बसेल, आठवणींच पाऊल. 

आठवण पावसा सारखी, कि काळ्या ढगांसारखी ?

दाटून जरी आली,तरी स्वतःलाच करते पारखी 

पुन्हा पाऊस येणार आणि पुन्हा आठवण हि येणार . 

प्रत्येक थेंबा गणिक ,आठवण दाट आणि आभाळ निरभ्र होणार.